Spełnione marzenia odcinek 23

W życiu spotykają nas nie tylko miłe niespodzianki.

Czy dowiem się kiedyś, co było w pamiętniku Konstancji?

Zapraszam na kolejny fragment

Po obiedzie, postanowiłam poświęcić swój czas na sprawy związane z ślubem synów. Zbyszek miał odebrać od krawcowej moją kreację. Został mi tylko jeszcze stosowny kapelusz i buty, ale miałam jeszcze prawie miesiąc, więc zdążę się z tym uporać.

Właśnie przestało padać i pokazało się słońce. Ponieważ Lucyna nie schodziła na dół - pewnie usnęła, wyszłam z Barym do ogrodu.

Z przyjemnością patrzyłam na moje kwiaty i krzewy. Nigdy nie przypuszczałam, że na starość stanę się ogrodniczką. Kiedyś praca w ziemi  wcale mnie nie interesowała, ale teraz aż się palę do roboty. Denerwowało mnie tylko to zadaszenie, bo psuło wystrój mojego pięknego, zaczarowanego ogrodu.

Ale zaraz po weselu wszystko zlikwidujemy i będzie tak jak dawniej.  Jednak mimo pięknych kolorowych rabatek, fontanna była moim oczkiem w głowie. Czerwone róże, fantazyjnie oplotły dziewczynkę z konewką. Zielone liście krzewu, owinęły się wkoło kapelusika, który trzyma  Rozalka – czyli dziewczynka z fontanny. Takie imię dała jej Lucyna.

Tak się rozmarzyłam, że zupełnie zapomniałam o obiedzie. Pobiegłam do kuchni i dosłownie w ostatniej chwili, uratowałam ziemniaki. Wygotowała się prawie cała woda.

- Co tu tak śmierdzi – usłyszałam za plecami głos mojej siostry.

- A... wyszłam na chwilkę do ogrodu i masz babo placek. O mało nie spaliłam ziemniaków – wyjaśniłam.

- Może nie spaliłaś, ale będą słone – powiedziała Lucyna, nabijając na widelec mały ziemniaczek.

- I co? Słone? – zapytałam.

- Ałaaa!! Sparzyłam sobie język – zawołała siostra, machając rękami.

- A mówiłam ci już nie jeden raz, że nie znoszę pomagierów w kuchni. Masz nauczkę na przyszłość - nie wtrącać się w moje gotowanie, hi, hi.

- Dobra, to co planujesz po obiedzie? Zapytała Lucyna.

- Powinnam trochę oplewić ogródek i podpiąć róże przy fontannie, bo puściły się samopas.  Pomożesz?

- E..... Coś ty siora, ja mam chory kręgosłup i nie dla mnie robota w ogrodzie.

- Tak myślałam, że się wywiniesz. I kto tu jest hrabianką? Na pewno nie ja. No dobra, niech ci będzie. Potem sprawdzę listę naszych gości, czy do wszystkich wysłaliśmy zaproszenia – dodałam.

Wiedziałam, że Lucyna ma problem z kręgosłupem, a ostatnio coraz częściej narzekała na lewy bark. Ale wygnać ją do lekarza, to tak jak zmusić ślimaka, by wyszedł ze swojej muszli. Nie znosiła doktorów, a  właściwie kolejek do nich.

- To ja zabiorę Barego na spacer – powiedziała siostra. Pójdziemy na łąkę pozbierać polne kwiaty. Co ty na to?

- Dobrze, możecie iść – odparłam.

Miałam chwilę czasu, więc usiadłam w salonie na wygodnej sofie i postanowiłam zajrzeć do pamiętnika. Jakie było moje zdziwienie, kiedy po otwarciu przypadkowej strony, zastałam pustą wyblakłą kartkę. Z przerażeniem sprawdziłam pozostałe. Niestety potwierdziły się moje obawy. Wszystko co było tam napisane, po prostu znikło.  Dlaczego tak się stało? Co wpłynęło na to, że zapiski Konstancji  w jakiś dziwny sposób wyparowały. Ogarnęła mnie złość, że nie wpadłam na pomysł zrobienia kopii , lub sfotografowania tekstu w chwili gdy zauważyłam, że coś się dzieje niepokojącego. Byłam bezradna.

Przybliżałam i oddalałam strony pamiętnika, patrzyłam przez szkło powiększające, jednak bezskutecznie. Pozostała tylko stara skórzana oprawa i puste pożółkłe kartki.

Poczułam dziwny dreszcz na ciele na myśl o tym, że właśnie z jakiegoś powodu straciłam możliwość rozwikłania kolejnej wiadomości z tamtych lat. To było straszne. Odłożyłam pamiętnik na stół i  jak mała dziewczynka, zwyczajnie się rozpłakałam.

Włączyłam komputer i postanowiłam sprawdzić na Internecie, wszystko związane z zanikającym pismem. Taką wiadomość odczytałam.

Atrament sympatyczny to substancja bezbarwna w momencie pisania lub tracąca barwę w szybkim czasie.

Atrament nakłada się na powierzchnię za pomocą pędzla, stempla, pióra wiecznego, wykałaczki lub palca zamoczonego bezpośrednio w cieczy. Powinien być niewidoczny po wyschnięciu.

Czyli coś innego spowodowało zniszczenie tekstu, ale co?

Zniecierpliwiona wypatrywałam Lucynę, jednak nadal nie wracała.

Zrezygnowana wróciłam do salonu i spojrzałam na bezużyteczne znalezisko.

Nagle dostałam dziwnego olśnienia.

Skoro Konstancja ukryła swoje zapiski, to miała w tym jakiś cel. Może nie chciała, by ktokolwiek to czytał. Jakie sekrety ze swojego życia tam spisała?

To co się wydarzyło było sygnałem stamtąd, że pamiętnik nie powinien trafić w obce ręce, a skoro już trafił, to stał się nieczytelny.

Nasza ingerencja w życie tej dziewczyny skończyła się porażką i należy się z tym definitywnie pogodzić. Jednak żal i niedosyt mimo wszystko zostanie.

- Patrz Wanda, jaki mam dla ciebie piękny bukiet – usłyszałam głos Lucyny na werandzie. Co jest? Ducha zobaczyłaś? Boś blada jak papier – powiedziała, kładąc kwiaty na stole.

Nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Gestem dłoni wskazałam jej pamiętnik.

- O co chodzi? Wyczytałaś coś ciekawego? A miałyśmy razem to zrobić. Boże!! Tu nic nie ma – dodała szeptem.

Siostra usiadła na fotelu i spojrzała na mnie zakłopotana.

- Jesteśmy winne temu co się stało. Trzeba było przede wszystkim zrobić zdjęcia każdej strony i nawet miałam się tym zająć po powrocie ze spaceru.  Ale cóż, już jest na to za późno.

- Też o tym myślałam – powiedziałam. To wielka nieodpowiedzialność z naszej strony. Miałyśmy w rękach stuletni dokument i jak widać, nie potrafiłyśmy go odpowiednio zabezpieczyć.

Siedziałyśmy z siostrą w zupełnym milczeniu. Żadna z nas nie miała nic na swoje wytłumaczenie. Po prostu stało się.

Pierwsza odezwałam się ja.

- Pomyślałam, że jeśli ten pamiętnik został w ten sposób ukryty, to autorka, czyli córka Antoniny nie chciała by ktokolwiek go znalazł. Widocznie miała ku temu powody.

- Ale jakie? Zapytała siostra. Co mogło tam być, czego Konstancja nie chciała wyjawić przypadkowym osobom?

To pytanie pozostało jak na razie bez odpowiedzi.

Obiad zjadłyśmy w zupełnej ciszy. Lucyna tłumacząc się bólem głowy, poszła do pokoju na górę, a ja udałam się do zagajnika.